رکتومانوسکوپی و کولونوسکوپی: تفاوت، شباهت ها چیست. چه زمانی از رکتورومانوسکوپی و کولونوسکوپی استفاده می شود؟
تفاوت ها و شباهت های بین کولونوسکوپی و سیگموئیدوسکوپی.
کولونوسکوپی و سیگموئیدوسکوپی دستکاری‌های تشخیصی کمی متفاوت هستند که امکان تجسم بخش‌های مختلف روده را فراهم می‌کنند. آنها را نمی توان جایگزین یکدیگر کرد، زیرا نتایج کاملاً متفاوتی را ارائه می دهند. در مقاله در مورد تفاوت این دو دستکاری صحبت خواهیم کرد.
رکتومانوسکوپی و کولونوسکوپی: چیست و چرا لازم است؟
شایان ذکر است که کولونوسکوپ از طریق مقعد وارد می شود. در حین دستکاری، یک پروب انعطاف پذیر نازک با یک دوربین فیلمبرداری در انتهای آن معرفی می شود. به لطف این، می توان دیواره های روده را تجسم کرد. کولونوسکوپ به اندازه کافی عمیق، به آخرین قسمت روده کوچک نفوذ می کند. در حین دستکاری، روده با هوا باد می شود تا دیواره ها صاف شود و نوع خاصی از آسیب و همچنین بیماری ها مشاهده شود. اغلب، کولونوسکوپی نه تنها برای اهداف تشخیصی، بلکه به عنوان یک دستکاری درمانی نیز استفاده می شود.
حداکثر عمقی که این دستگاه تشخیصی می تواند به آن نفوذ کند 35 سانتی متر است، یعنی به روده بزرگ. این نوع دستگاه به لایه‌های عمیق‌تر روده نفوذ نمی‌کند. عمدتاً برای تأیید تشخیص، که در حین لمس و همچنین معاینه مقعد خارجی با استفاده از دیلاتور به دست آمد، استفاده می شود. یعنی این دستگاه به تایید تشخیص و تکمیل آن کمک می کند. استفاده از آن آسان تر است، اما کمتر قابل اعتماد نیست. اگر نیاز به بررسی لایه‌های عمیق‌تر روده باشد، از کولونوسکوپی استفاده می‌شود، زیرا یک پروب انعطاف‌پذیر نازک می‌تواند به عمق بیشتری نفوذ کند.
رکتومانوسکوپی و کولونوسکوپی: تفاوت در چیست؟
تفاوت ها:
- یکی دیگر از تفاوت ها امکان انجام تحت بیهوشی است. رکتومانوسکوپی بدون بیهوشی انجام می شود، این روش قابل تحمل است. ناراحتی اصلی در هنگام معرفی به دلیل فشرده سازی اسفنکتر رخ می دهد.
- هنگامی که به تدریج شل می شود، لوله وارد مقعد می شود و درد متوقف می شود.در مورد کولونوسکوپی، پروب بسیار عمیق نفوذ می کند، گاهی اوقات نیاز به بیهوشی اپیدورال است یا دستکاری ها تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. اما اغلب، هیچ کس بیهوشی را برای اهداف تشخیصی انجام نمی دهد.
- اساساً اگر اطلاعات خاصی در مورد وضعیت پاتولوژیک بیمار وجود داشته باشد، بیهوشی ضروری است. با کمک کولونوسکوپی، می توان بیوپسی بافت را انجام داد، بر این اساس، امکانات تشخیص گسترش می یابد. زیرا با کمک کولونوسکوپ می توان تکه کوچکی از بافت را از دیواره های روده برداشت و برای بررسی بافت شناسی به آزمایشگاه فرستاد.
- این برای تعیین ماهیت تومور یا تشکیلات پاتولوژیک ضروری است. همچنین با کمک کولونوسکوپ می توان از شر پولیپ های کوچکی که با استفاده از این تکنیک به راحتی بریده می شوند خلاص شد. به این معنا که کولونوسکوپی نه تنها یک دستگاه تشخیصی است، بلکه به انجام عملیات ساده برای برداشتن نئوپلاسم های مسطح کوچک نیز کمک می کند.
رکتورومانوسکوپی و کولونوسکوپی، چگونه یک روش تشخیصی را انتخاب کنیم؟
پزشک اغلب بسته به شکایات بیمار بین رکتومانوسکوپی و کولونوسکوپی را انتخاب می کند. اگر روشن شدن مرحله هموروئید یا درد مداوم در راست روده، یبوست منظم و همچنین مخاط یا چرک در مدفوع باشد، به احتمال زیاد رکتورومانوسکوپی انجام می شود. زیرا این علائم نشان دهنده آسیب شناسی به طور خاص در ناحیه رکتوم است، یعنی نیازی به فرو رفتن بیشتر در دستگاه نیست.
اگر علت پیچیده تر و نامشخص باشد، علائم نفخ، درد مداوم در قسمت تحتانی شکم، گاز و همچنین ظاهر دوره ای خون در مدفوع وجود داشته باشد، کولونوسکوپی بیشتر است. اغلب تجویز می شود. زیرا فرصتی برای نفوذ بیشتر و مطالعه دقیق تر ساختار دیوارها و آنچه روی آنهاست وجود دارد. بر این اساس، کولونوسکوپ اغلب در عملیات اورژانسی استفاده می شود، زمانی که فرد با خونریزی در ناحیه راست روده یا مقعد به بیمارستان آورده می شود. بنابراین، با کمک کولونوسکوپی، می توان وضعیت روده ها را با جزئیات بیشتری بررسی کرد و علت آسیب شناسی را تعیین کرد.
این بدان معنا نیست که کولونوسکوپی بهتر از سیگموئیدوسکوپی است. آنها به سادگی اهداف و زمینه های کاربردی متفاوتی دارند. یک گزینه تحقیقاتی ساده تر، رکتورومانوسکوپی است. این به پزشک اجازه می دهد تا دیواره های روده بزرگ را با جزئیات بیشتری مطالعه کند، که برای بواسیر، و همچنین ترک های رکتوم یا وجود پولیپ ها، پاپیلوم ها ضروری است. کولونوسکوپی برای بررسی دقیق‌تر لایه‌های عمیق روده استفاده می‌شود. یعنی حتی روده کوچک را نیز تحت تأثیر قرار می دهد و به پیدا کردن علت درد معده، مدفوع نامنظم یا خونریزی از مقعد کمک می کند.
انتخاب روش تشخیصی اغلب به تجهیزات موجود در کلینیک و همچنین بالینی بستگی دارد. تظاهرات بیماری در بیمار
