خودشیفتگی با عشق بیش از حد به خودم مشخص می شود. چنین افرادی برتری خود را احساس می کنند که دائماً به دیگران نشان می دهند. نام این اصطلاح توسط روانکاو اتریشی، زیگموند فروید، معرفی شد، که اسطوره یونان باستان در مورد نرگس را اساس نامگذاری کرد، که آنقدر شیفته زیبایی خود بود که نمی توانست خود را از انعکاس خود دور کند.

خودشیفتگی یک اختلال روانی تلقی می شود که در آن فرد بیش از حد به خود افتخار می کند. او خود را فردی استثنایی و منحصر به فرد می داند که در ارتباط با آن حق دارد بر سایر افراد حکومت کند. به همین دلیل، یک خودشیفته نیاز به نگرش خاصی نسبت به شخص خود دارد و اگر این اتفاق نیفتد، شروع به نشان دادن اختلالات روانی اضافی می کند.

ویژگی اصلی خودشیفتگی میل مقاومت ناپذیر برای نشان دادن خود است.

او هوش بالایی به اطرافیان خود نشان می دهد، حتی اگر به هیچ چیز خاصی مباهات نکند. علاوه بر این، او سعی خواهد کرد از طرف مقابل انتقاد کند تا در مقابل پس زمینه او سودمندتر به نظر برسد.

یک خودشیفته نیاز به توجه بیشتری دارد ، و به همین دلیل دائماً در حلقه افراد است. چنین مردی سعی می کند با هر وسیله ای حتی با فریب حریف را تحت تأثیر قرار دهد. گاهی اوقات او خودش شروع به باور داستان های اختراعی می کند و واقعیت را انکار می کند. و این به نوبه خود اولین نشانه اختلال اسکیزوفرنی است.

خودشیفتگی مردانه با تمایل به نشان دادن موقعیت والای خود آشکار می شود. برای این، مرد جوان در مورد اهمیت دستاوردهای خود مبالغه می کند و توجه جامعه را حتی به موفقیت های جزئی جلب می کند. چنین شخصی هیچ کاری را به همین سادگی انجام نخواهد داد. هر یک از اقدامات او را باید تحسین کرد.

این نوع روان با تمایل به افزایش عزت نفس خود مشخص می شود. برای رسیدن به این هدف، فرد به هر طریق ممکن سعی در تحقیر سایر افراد دارد. بر اساس منطق خودشیفته، تحقیر بهترین راه برای تجسم برتری است. در عین حال، او حتی سعی نخواهد کرد توانایی های فکری خود را توسعه دهد، بلکه سعی خواهد کرد دانش دیگران را مسخره کند.

نمایندگان این نوع روانشناختی بروز این احساسات را نقطه ضعف می دانند و از این رو از نشان دادن احساسات به هر نحوی اجتناب می کنند.

روانشناسی چنین شخص با ناتوانی در گوش دادن نشان داده می شود، زیرا این توانایی مستقیماً با شفقت و صبر مرتبط است که به سادگی از ویژگی های یک خودشیفته نیست. چنین مردی قادر نیست در مورد دیگران صحبت کند، تمام گفتگوهای او فقط حول "من" خودش ساخته می شود.

اگر ساختگی های خودشیفته را زیر سوال ببرید، ممکن است با پرخاشگری مواجه شوید. مرد جوان سعی می کند طرف مقابل را به بی اعتمادی متهم کند و توهینی مرگبار را به تصویر بکشد. بنابراین، حریف احساس گناه می کند، چیزی که فرد مبتلا به خودشیفتگی برای آن تلاش می کند.

افراد مبتلا به این روان‌پریشی وسواس موفقیت و قدرت دارند.

سندرم خودشیفتگی به نوع کلاسیک و ناایمن تقسیم می شود. نوع کلاسیک خود را در نشان دادن برتری و اهمیت نشان می دهد، اما خودشیفته ناامن کاملاً از انحصار بودن خود مطمئن نیست و بنابراین نیاز به تحسین و توجه دارد.

طبقه بندی خودشیفتگی به چهار نوع تقسیم می شود.

• دو رو - سعی می کند اطراف خود را با افرادی احاطه کند که استثنایی بودن او را می پرستند. این شخصیت سعی می کند نگرش تحقیرآمیز دیگران را نادیده بگیرد، اما گاهی اوقات می تواند پرخاشگری نشان دهد.
• درخشان - اشتیاق شهرت و شهرت دارد. چنین مردی غول آسا را ​​به تصویر می کشد و اضطراب و ناامنی را پنهان می کند. نمی توان او را به اشتباه خود متقاعد کرد و به اشتباهی که مرتکب شده اشاره کرد. برای یک مرد جوان اعتراف به دیوانگی آسان تر از شکست است.

• ) وابسته - محتاج توجه زن است و در نبود آن رنج می برد. چنین فردی به دنبال ایجاد یک رابطه جدی نیست، زیرا از نشان دادن چهره واقعی خود می ترسد. او دائماً احساسات خود را کنترل می کند و هنگامی که ضعف نشان می دهد، بلافاصله تمام ارتباط خود را با خانم قطع می کند.
• جدا - با غفلت و دوری متمایز می شود، اما در عین حال مستلزم توجه بیشتر است.چنین مردی برای به رسمیت شناختن دست به هر کاری می زند. به عنوان مثال، او مرتکب یک عمل قهرمانانه می شود یا یک شرکت کننده خیریه می شود. نکته اصلی این است که همه اقدامات او تبلیغات گسترده ای پیدا کند.

خودشیفتگی انحرافی که با سخاوت بیش از حد آشکار می شود، در روانشناسی نیز یافت می شود.

او می خواهد زنان را دستکاری کند و رهبر باشد، پس به همه حیله ها خواهد رفت.

تصور می شود که خودشیفتگی در اوایل دوران کودکی زمانی که والدین کودک را بیش از حد تعریف می کنند به وجود می آید. اگر هر دستاورد کودک به عنوان چیزی فراطبیعی تلقی شود، آنگاه کودک ناخودآگاه خود را نابغه می داند. زندگی آینده پسر به گونه ای خواهد بود که پس از هر اقدام کاملی انتظار تحسین و ستایش را خواهد داشت.

اگر پسر کوچکی در خانواده ای ناکارآمد بزرگ شد و مادرش او را دوست نداشت، در بزرگسالی کمبود عشق را جبران می کند. او خود را وادار می کند که ایده آل خود را باور کند و بدین ترتیب خلاء درونی را می پوشاند.

گاهی والدین دستاوردهایی را از فرزندان خود مطالبه می کنند و بر روان آنها فشار زیادی می آورند. بنابراین، کودک این آگاهی را ایجاد می کند که او را فقط در لحظات موفقیت دوست دارند و قدردانی می کنند. پسری با سندرم خودشیفتگی با این ایده متولد می شود که شکست ها او را بی ارزش می کند و موفقیت ها او را به یک ایده آل تبدیل می کند.

اغلب، افرادی که از سندرم خودشیفتگی رنج می برند به کمک حرفه ای نیاز دارند. بستری شدن در بیمارستان از تخریب شخصیت جلوگیری می کند و احتمال اختلالات جدید را کاهش می دهد.

درمان سندرم خودشیفتگی بر اساس پارامترهای فردی بیمار است. گاهی فقط حضور در کلاس های دوره با روانشناس کافی است و گاهی اوقات باید کلاس های گروهی اضافه شود.

کمک روانشناختی برای این بیماری شامل کاهش علائم اختلال و تنظیم عزت نفس است. در ابتدا پزشک باید با آرامش به داستان های بیمار درباره عظمت خودش پاسخ دهد.

درمان فردی به مرد کمک می کند مشکل را حل کند، که در نهایت به پزشک اجازه می دهد تا بیمار را در مورد نیاز به درمان متقاعد کند. در جلسات روانشناسی فرد یاد می گیرد که کاستی های خود را بپذیرد و از انتقاد خودداری کند.

خودشیفته باید شفقت و خویشتن داری را بیاموزد و رهبری درمانگر را بر عهده بگیرد. گروه درمانی تنها پس از مشاهده پیشرفت چشمگیر در جلسات فردی توسط پزشک تجویز می شود. اگر مردی را خیلی زود در یک محیط ناآشنا قرار دهید، می توانید خروج او را از موسسه پزشکی تحریک کنید.

برای اینکه منجر به ایجاد برجسته شدن شخصیت خودشیفته نشود، والدین باید از دوران کودکی پیشگیری کنند. مسئولیت های آنها شامل رشد یک نوع شخصیت سالم است، بر اساس توانایی کودک برای دوست داشتن نه تنها خود، بلکه دیگران.

• والدین باید به پسر بفهمانند که دنیا به دور او نمی گردد و احدی مکلف به ادای هوس فرزندان نیست. مهم است که یاد بگیرید به گریه و عصبانیت واکنش نشان ندهید و سعی کنید بیشتر با کودک صحبت کنید.
• باید در وجود دستاوردهای جدی، پسر را ستود. هنگام انجام کارهای کوچک، تشکر از کودک بسیار ساده است.
• مهم است که استعدادهای کودک را نزد هرکسی که ملاقات می کنید ستایش نکنید. مطلوب است که دستاوردهای پسر را در غیاب او تحسین کنیم تا غرور در پسر ایجاد نشود.
• توجه بیش از حد بستگان بزرگتر نیز می تواند باعث این اختلال روانی شود. اغلب، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها نوه های خود را در همه چیز افراط می کنند، که منجر به سهل انگاری می شود.
• مهم است که به کودک بیاموزیم که به عقیده دیگری احترام بگذارد و از مقایسه او با سایر کودکان خودداری کند.

معمولاً خودشیفته ها به بیماری اعتراف نمی کنند یا به آن افتخار می کنند. برقراری ارتباط با چنین افرادی بسیار دشوار است، زیرا آنها دائما سعی می کنند طرف مقابل را تحقیر کنند. برای جلوگیری از این اتفاق، مهم است که با چنین افرادی به عنوان مساوی ارتباط برقرار کنید و از هرگونه تلاش برای تمسخر و تحقیر آنها جلوگیری کنید.

در عین حال، به تصویر کشیدن آگاهی در همه عرصه های زندگی لازم نیست، کافی است که فرد بتواند از دیدگاه خود دفاع کند. به محض اینکه یک مرد با تمایلات خودشیفتگی شروع به قدردانی از یک شخص کند، بلافاصله تاج را برمی دارد و ارتباط عادی را آغاز می کند.

در نرگس روابط با زنان اغلب به نتیجه نمی رسد. برای آنها دشوار است که احساسات واقعی را نسبت به شریک زندگی خود ابراز کنند. اگر یک خانم واقعاً می خواهد با چنین شخصی ارتباط برقرار کند، باید اعتماد او را جلب کند. برای این مهم، حمایت از شریک در همه امور و همدردی در صورت شکست مهم است.

ارتباط با چنین مردی اگر یاد بگیرید آن را همانطور که هست بپذیرید، آزمونی نیست. اگر روی ویژگی های روانی یک فرد تمرکز نکنید و سعی نکنید نظرات او را در مورد "من" خود به چالش بکشید، می توانید به روابط پایدار و هماهنگ برسید.

برای انجام این کار، لازم است فرد را متقاعد کرد که به وجود بیماری اعتراف کند و به او کمک کرد تا یک روانشناس خوب پیدا کند.

درباره خودشیفتگی مردانه و در مورد نحوه برخورد با آن، ویدیو را ببینید.