بسیاری از مردم حتی نمی دانند که چه کسی از یک اختلال اضطرابی شخصیت رنج می برند، زیرا این اختلال به خوبی به عنوان ویژگی های شخصیتی "استتار" شده است. بنابراین، هیچ اطلاعات رسمی در مورد گسترش پاتولوژی وجود ندارد. آمارهای غیر رسمی نشان می دهد که اغلب این تخلف مشخصه زنان است و در سنین نسبتاً جوان - از 20 تا 29 سال. در عین حال، این بیماری مشخصه سایر گروه های سنی است، بسیاری از مردم برای چندین دهه با آن زندگی می کنند. در این مقاله به شما خواهیم گفت که چه چیزی باعث اختلال اضطرابی می شود، چگونه آن را تشخیص دهید و درمان کنید.

انسان به عنوان موجودی اجتماعی آفریده شده است. این بدان معنی است که یک فرد سالم نیاز به ارتباطات، احساسات مثبت از این ارتباط دارد. مبتلا به اختلال شخصیت مضطرب، احساس عمیقی از حقارت خود می کند، خود را دوست ندارد، از خود خجالت می کشد، حتی کوچکترین انتقاد را با دردناکی درک می کند و سعی می کند از تماس های اجتماعی اجتناب کند. بنابراین، اختلال شخصیت اضطرابی را اغلب اختلال اجتنابی پایدار یا اجتنابی می نامند.

چنین شخصی معتقد است که اعمال او مورد تایید کسی نیست. و او اغلب می ترسد کاری را انجام دهد فقط به این دلیل که مورد خندیدن قرار گیرد. او خود صمیمانه معتقد است که انزوای او ناشی از ناتوانی در برقراری ارتباط است. بیشتر اوقات، او در خلق و خوی مضطرب- افسردگی است. چنین اختلالی معمولاً در نوجوانی ایجاد می شود و در طول زندگی ادامه می یابد.

قبلاً در نظر گرفته نمی شد بیماری جداگانه ای بود و تنها به عنوان یک علامت در برخی از اختلالات روانی توصیف شد.

طبقه بندی سایکوتایپ ها، که در اواسط قرن گذشته توسط دانشمند آلمانی کارل لئونهارد ایجاد شد که از چنین اختلالی رنج می برند، به عنوان سایکوتیپ های آسیب شناختی طبقه بندی می شوند. به گفته لئونگارد، چنین افرادی از نوع مضطرب هستند و اغلب از سندرم اضطراب اجباری، روان آستنی (یک حالت روان رنجور) رنج می برند. یک روانپزشک مشکوک اغلب نه تنها در روابط با مردم مشکلاتی را تجربه می کند، بلکه از اختلالات فوبی واقعی - ترس از جامعه و غیره نیز رنج می برد.در طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD-10)، شماره مربوطه به آسیب شناسی اختصاص داده شده است - F 60.6.

اینکه چرا چنین اختلالی ایجاد می شود، پاسخ صریح دشوار است. با وجود تمام تلاش های پزشکان و دانشمندان، هنوز نمی توان مشخص کرد که این آسیب شناسی از کجا می آید. اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل اجتماعی و روانی نامطلوب می تواند بر روان فرد در دوران نوجوانی تأثیر بگذارد. در عین حال آخرین مکان به مکانیسم های توسعه ژنتیکی تعیین شده داده نمی شود.

خیلی اوقات، ظهور اختلالات با خلق و خوی شخص همراه است که همیشه فطری است. تا حد زیادی افراد مالیخولیایی مستعد ابتلا به این بیماری هستند که حتی در دوران کودکی، خجالتی، ترسو و درونگرایی بیش از حد در رفتار نشان می دهند، به ویژه در شرایطی که کودک یا نوجوان خود را در محیط جدیدی می بیند که هنوز در آن زندگی می کند. نیاز به عادت کردن و تطبیق دارد.

نه در نهایت به سبک تربیت نیز داده می شود - اگر در دوران کودکی کودکی با خلق و خوی مالیخولیایی اغلب از بزرگسالان انتقاد می شنود، اگر اقدامات او به ندرت مورد تایید قرار می گیرد، اگر بزرگسالان و همسالان به شدت از او به عنوان یک شخص انتقاد می کنند. فرد به تدریج "پیله" را تشکیل می دهد که در آن از جامعه و انتقادات ناشی از آن پنهان می شود. و چنین "پیله" یک اختلال اضطرابی است.

در همان زمان کودک خجالتی و خجالتی قطعاً بیمار می شود، نه تنها در یک سن خاص، برخی احتیاط ها در تماس های اجتماعی کاملاً طبیعی و طبیعی است، بلکه فقط مرحله ای از رشد روان کودک است و به تدریج جلوه هایی از کمرویی و ناامنی می کند. با بالغ شدن نوجوان عبور کند

فردی که از اختلال اضطرابی شخصیت رنج می برد، عمدتاً بین احساسات قوی "شکاف" است - از یک طرف، او نیاز به ارتباط دارد، او نیاز به آن را احساس می کند، اما در از طرف دیگر، او از منتقدان می ترسد و به همین دلیل سعی می کند از خود فاصله بگیرد و از مردم دور بماند.

افراد مبتلا به اختلال اضطراب را نباید جامعه هراس دانست.اضطراب اجتماعی، که ذاتی چنین اختلالی است، آنها را مجبور می‌کند تا زمانی که نیاز به تماس با کسی وجود دارد، احساسات درونی خود را با دقت بیشتری زیر نظر بگیرند، در حالی که یک جامعه‌هراسی حتی با یک نیاز فوری نمی‌تواند جذب تماس شود.

افراد جامعه هراس به مردم علاقه ای ندارند و افراد مبتلا به اختلال اضطراب، برعکس، به واکنش دیگران نسبت به خود بسیار توجه دارند. در عین حال، آنها فوق العاده متشنج هستند، از تحریک انتقاد یا انجام کار اشتباه بسیار می ترسند. در سطح فیزیکی، چنین تنشی با گفتار آشفته یا عدم پرحرفی و سکوت همراه است. هرچه شخص در لحظه ارتباط با کسی عمیق تر در احساسات خود غوطه ور شود، روان صحبت کردن برای او دشوارتر می شود.

اختلال اضطرابی اغلب با ترس های دیگر ترکیب می شود. تقریبا نیمی از افراد مبتلا به این اختلال از عنکبوت می ترسند و مستعد هراس هستند، هر سوم آنها نشانه هایی از فوبیای اجتماعی دارند.

در دوران کودکی، یک اختلال شخصیت مضطرب ایجاد می شود، کودک از رفتن به تخته ها می ترسم، در مقابل گروهی از مردم صحبت کنید. او سعی می کند از موقعیت هایی که در آن ممکن است ناگهان خود را در مرکز توجه دیگران بیابد اجتناب کند و همچنین از همه موقعیت های جدیدی که قبلاً ناآشنا بودند می ترسد. با رشد کودک، این اختلال نیز پیشرفت می کند. به عنوان مثال، نوجوانان مبتلا به اختلالات اضطرابی تمایلی به شرکت در مسابقات ندارند، از شرکت در تعطیلات مدرسه امتناع می ورزند و با مطالعه از ارتباط با همسالان خود اجتناب می کنند. اغلب آنها اصلاً دوستی ندارند، سعی می کنند اوقات فراغت خود را به تنهایی بگذرانند، کتاب بخوانند یا موسیقی گوش کنند.

اگر چنین شخصی خود را در گروهی بیابد، سعی می کند از نظر جسمی چنین موقعیتی را اتخاذ کند که در آن او و سایر افراد با فاصله قابل توجهی از یکدیگر جدا می شوند. افراد مبتلا به چنین اختلالی با افزایش ناباوری مشخص می شوند - حتی کلمات معمولی دیگران، که حاوی مبنای توهین آمیز یا انتقادی نیستند، اغلب آنها را به هزینه خود می گیرند، شروع به "خودکاوی" می کنند و دلایل را جستجو می کنند. برای نارضایتی ساختگی دیگران

نیاز زیرا آنها ارتباط دارند و بسیار بالاست. اما آنها فقط در جایی می توانند ارتباط برقرار کنند که کاملاً مطمئن باشند که مورد علاقه و پذیرش هستند. اگر در فضای معمول مشکلی پیش بیاید، «بسته می شوند» و از برقراری ارتباط خودداری می کنند. پیدا کردن "شخص خود"، ایجاد خانواده برای آنها دشوار است و بنابراین چنین افرادی اغلب در زندگی تنها می مانند. اما اگر هنوز امکان ازدواج یا ازدواج وجود داشته باشد، تمام ارتباطات برای کسانی که از اختلال اضطرابی رنج می برند فقط با نیمه دیگر او متمرکز می شود. افراد خارجی اجازه ورود به این خانواده را نخواهند داشت. اگر با گذشت زمان شریک زندگی خود را ترک کند یا بمیرد، فرد مبتلا به اختلال اضطراب معمولاً تا پایان روزهای خود تنها می ماند. هیچ کس دیگری نمی تواند از دست دادن او را جبران کند.

از بیرون، افراد مبتلا به اختلال اضطراب احمقانه، دست و پا چلفتی به نظر می رسند، آنها اغلب به اشتباه درک می شوند و واقعاً طرد می شوند. سپس فردی که از تخلف رنج می برد در مقابل مردم شروع به چاپلوسی از خود می کند که باعث طرد شدن بیشتر می شود.

برای آنها دشوار است در تحصیلات، حرفه ها پیشرفت کنید، زیرا هم تحصیل و هم کار، به نوعی با تماس های اجتماعی مرتبط است. آنها هرگز مدیر، معلم، سیاستمدار، هنرمند نمی شوند و عمداً از حرفه هایی که شامل سخنرانی در جمع است اجتناب می کنند. اغلب، آستنیک‌های مضطرب «اجرای نقش‌های فرعی» باقی می‌مانند و مکانی آرام، کار انفرادی را ترجیح می‌دهند، که در آن جایی برای انجام جمعی هیچ وظیفه‌ای وجود ندارد. اخراج شدن برایشان سخت است، اصلاً از بیکاری می ترسند. اگر نیاز به نقل مکان به مکان دیگری باشد، این انتقال همیشه یک دردسر بزرگ شخصی برای شخص خواهد بود و او همیشه از آن بسیار سخت جان سالم به در خواهد برد.

این افراد حتی با یک فرد بسیار نزدیک هم نمی توانند در برقراری ارتباط راحت باشند ، زیرا آنها دائماً واکنش را زیر نظر دارند - مانند آنچه می گویند، اینکه آیا طرف صحبت آنها را تایید می کند یا خیر. بنابراین، کار روانشناسان با افرادی که از اختلال اضطرابی رنج می برند بسیار دشوار است.

مبتلا به اختلال اضطرابی از شایعات، شایعات، تمسخر می ترسند، آنها بسیار وابسته به افکار عمومی هستند ، به آنچه که دیگران در مورد آنها می گویند یا می توانند بگویند.. متأسفانه، در میان بزرگسالان مبتلا به چنین اختلال روانی، الکلی های زیادی وجود دارد، زیرا الکل ابتدا به آنها کمک می کند تا استرس عاطفی در برقراری ارتباط را از بین ببرند، و سپس دیر یا زود به اعتیاد جدی منجر می شود.

تشخیص توسط روان پزشکان و روان درمانگران انجام می شود. بسیار مهم است که اختلال اضطرابی را با اختلال شخصیت ضداجتماعی که به آن سوسیوپاتی نیز می گویند، اشتباه نگیرید. یک جامعه گرا نه تنها جامعه را به خودی خود، بلکه همه هنجارها، اصول و مبانی اخلاقی اجتماعی را انکار می کند. برای پزشک مهم است که اختلال اضطرابی را از اسکیزوئید تشخیص دهد. تیپ‌های اسکیزوئید اساساً نمی‌خواهند با کسی ارتباط برقرار کنند، در حالی که تیپ‌های مضطرب می‌خواهند، اما می‌ترسند و در نتیجه تنش دارند.

همچنین یک اختلال شخصیت وابسته وجود دارد که در آن افراد به طرز دردناکی از جدایی می ترسند و با تمام قدرت به موضوع ارتباط یا عشق می چسبند.

یک متخصص باید تمام این نکات ظریف را درک کند. خود تشخیصی و تلاش عزیزان برای «تشخیص» شخص در این مورد غیر قابل قبول است. در روان درمانی و روانپزشکی، سیستمی از تست ها برای تشخیص علائم اختلال اضطراب وجود دارد. از آنهاست که تشخیص در مطب متخصص شروع می شود. در همان زمان، پزشک صحبت می کند، مشاهده می کند، تغییرات در ویژگی های مهارت های گفتاری بیمار را یادداشت می کند.

ویژگی های مهم تشخیصی با توجه به نتایج در معاینه اولیه، استرس مداوم، عدم اعتماد به قدرت و توانایی های خود، در خود، کاهش ارزش شخصیت خود در مقایسه با دیگران ("آنها اینطور هستند، می توانند، اما من جایی ندارم برو...")، عدم تمایل به شروع ارتباط، در صورت عدم دریافت تضمینی مبنی بر عدم وجود انتقاد، واکنش دردناک به اظهارات انتقادی، ترس از عدم تایید. اگر متخصص حداقل چهار علامت را با آزمایش تایید کند، می تواند در مورد وجود یک اختلال اضطرابی صحبت کند.

چنین بیمارانی اغلب نه در یک بیمارستان، که محیط برای آنها جدید است و بنابراین به طور بالقوه حملات جدید را تحریک می کند، بلکه در خانه، جایی که همه چیز آشنا و قابل درک است، درمان می شوند. برنامه های خاصی وجود دارد که شامل روان درمانی رفتاری در ترکیب با روانکاوی است.

بسیار مؤثر روش، ارزیابی مجدد تجربه زیسته است. بیمار همراه با یک متخصص، موقعیت های دوران کودکی، جوانی و رویدادهای اخیر را تجزیه و تحلیل می کند.وظیفه پزشک این است که به بیمار کمک کند تا دیدگاه جدیدی نسبت به رویدادهای قدیمی، والدین و همکلاسی های سابق، همکاران و همسایگان، آشنایان و غریبه ها شکل دهد.

همه اینها از حوزه روانکاوی است. در مورد رفتار درمانی، شامل تکنیک هایی برای ایجاد نگرش ها، الگوهای تخیلی جدید و همچنین آموزش ارتباط آزاد در گروه های خاص است.

بسیار مهم است که فرد نه تنها درمان خانگی فردی دریافت کند، بلکه در آموزش ها و کلاس های گروهی نیز شرکت کند. آنجاست که او می‌تواند نگرش‌های جدیدی را آزمایش کند، اعمال کند، بهبود بخشد که روانکاو به شکل‌گیری آن کمک می‌کند، در آنجاست که روش‌های جدید ارتباط با افراد دیگر ایجاد می‌شود. کسانی که از کلاس های گروهی امتناع می ورزند معمولاً هیچ اثر مشخصی از درمان دریافت نمی کنند. آسیب شناسی را نمی توان بر اساس یک روانکاوی اصلاح کرد.

در نهایی در مرحله درمان، فرد شروع به استفاده از نگرش ها و مهارت های کسب شده در زندگی روزمره می کند. در اینجا نکته اصلی این است که شکسته نشود و به «پیله» برنگردد، زیرا شکست ها و اشتباهات خاصی برای همه اتفاق می افتد. به تدریج، عادت پایدار برقراری ارتباط عادی و پاسخ مناسب به دیگران از نگرش ها و الگوهای جدید شکل می گیرد.

پیش آگهی چنین اختلالی معمولاً بسیار بسیار مطلوب است، اما تنها به شرطی که فرد همچنان با درمان موافقت کند. این اختلال به خودی خود از بین نمی رود. اگر این اختلال با سایر اختلالات روانی همراه باشد، درمان دشوارتر، طولانی تر است و همیشه اثر مطلوب را نمی دهد.

گاهی اوقات در در ترکیب با برنامه های روان درمانی، به بیمار توصیه می شود دارو مصرف کند. البته، هیچ "قرص جادویی" برای این اختلال وجود ندارد، و درمان پزشکی انفرادی هیچ اثر مشخصی ندارد. اما به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی، داروها می توانند جای خود را پیدا کنند، به خصوص اگر در مورد یک اختلال شدید صحبت می کنیم. در این صورت مصرف مسکن ها و داروهای ضد افسردگی توصیه می شود. داروها به کاهش تنش، کاهش علائم افسردگی کمک خواهند کرد. این گونه داروها جزو گروه نسخه ای هستند و فقط با تجویز پزشک در داروخانه ها به فروش می رسند. در بین داروهای بدون نسخه، داروهای آرام بخش، آرام بخش ("Novo-Pasyt" و غیره) توصیه می شود.

از آنجایی که انجام این کار به تنهایی دشوار است، باید تصمیم بگیرید که با یک متخصص تماس بگیرید. این آغاز مسیر تغییراتی خواهد بود که به نفع همه خواهد بود و اول از همه، خود شخص. هنگام اجرای برنامه توصیه شده توسط پزشک، باید به خاطر داشته باشید که در هر لحظه ممکن است به حمایت و کمک یکی از عزیزان یا روانشناس نیاز داشته باشید. از پرسیدن اینکه آیا چیزی اشتباه به نظر می رسد، چیزی که با ایده های شما درباره زندگی مطابقت ندارد نترسید.

فردی که مصمم به غلبه بر اختلال شخصیت مضطرب است، باید به آنچه که باید برای تسهیل درمان مؤثر انجام شود، توجه داشته باشد. اول از همه، روال روز مهم است، شما باید به موقع به رختخواب بروید، از بی خوابی یا کار در شب جلوگیری کنید. استراحت شبانه باید به موقع کافی باشد.

تسلط بر برخی از تکنیک های آرامش، مدیتیشن، تمرینات تنفسی برای یادگیری آرام کردن، اضافی نخواهد بود. اگر به دلیل مشکل موجود هنوز شرکت در یک گروه یوگا دشوار است، ارزش تمرین کلاس‌های مستقل را دارد.

انسان در در مبارزه با اختلال اضطراب شخصیت، باید یاد بگیرید که به یک چیز زیاد توجه نکنید ، به چیزی تثبیت کنید - در این شرایط مضر و خطرناک است. اما فعالیتی که در آن می توانید به طور دلخواه توجه را از یک شی به شی دیگر تغییر دهید، سودمند خواهد بود.

هر چقدر هم که بخواهید با الکل آرام بگیرید، باید از نوشیدن الکل بپرهیزید، به ویژه برای اینکه در برقراری ارتباط با شخصی که در حالت طبیعی است، آرامش بیشتری پیدا کنید.

علاوه بر این، ویدیوی زیر را در مورد اختلال اضطراب ببینید.