در دنیای امروز، کمتر زنی وجود دارد که به آن اهمیتی نمی دهد. زیبایی دستانشان حتی مردان برای مرتب کردن ناخن های خود به خدمات سالن های زیبایی متوسل می شوند.

اما با انجام چنین کارهای روزمره، تعداد کمی از مردم به این فکر می کنند که چه کسی مانیکور را اختراع کرده است و این روش آشنا چه رازهایی را پنهان می کند. با این حال، بسیاری از حقایق چشمگیر می توانند حتی افراد خوانده شده را شگفت زده کنند.

مردم از دیرباز به زیبایی دستان خود اهمیت می دادند. حتی مصریان باستان اهمیت زیادی به مانیکور می دادند که توسط دانشمندانی که مومیایی های مصری را مطالعه می کردند تأیید می شود. مدت هاست ثابت شده است که کلئوپاترا و نفرتیتی صفحات ناخن خود را با حنا رنگ می کردند که بسیار شبیه به پوشش لاک است.

قدیمی ترین مجموعه مانیکور در قلمرو بابل باستان پیدا شد. طبق تحقیقات، مدگرایان بابلی فقط با ابزار طلا از وضعیت ناخن مراقبت می کردند.

اما در چین باستان، خانم ها دست ها و ناخن های خود را با استفاده از مخلوطی متشکل از موم، سفیده تخم مرغ، مربای عربی و گلبرگ های گل رنگ می کردند. در نتیجه، رنگ خاصی تشکیل شد که تعیین می کند آیا یک زن به یک یا طبقه دیگر تعلق دارد.

طول صفحات ناخن نیز از اهمیت زیادی برخوردار بود. فقط زنان ثروتمند و نجیب حق داشتند ناخن بلند کنند.

پادشاه لوئیس فرانسه از سوراخی که روی انگشت او ظاهر شد شکایت کرد. چندین پزشک برای برداشتن آن فراخوانده شدند، اما تنها یک پزشک که به کشف مانیکور اعتبار داده شده بود، توانست مشکل را حل کند.

متعاقباً، این پزشک یک مجموعه مانیکور ویژه متشکل از سوهان بابونه، پودر و یک چوب پرتقال اختراع کرد. و در مدت زمان نسبتاً کوتاهی، چنین مجموعه ای محبوبیت پیدا کرد و در قفسه های کنار تخت بسیاری از مدگرایان ظاهر شد.

در پایان قرن 19، اطلاعات مربوط به مجموعه مانیکور، ایجاد شده توسط یک پزشک فرانسوی، در تمام کشورهای توسعه یافته پخش شد. به لطف این، بسیاری از زنان آمریکایی شروع به نظارت بر زیبایی دستان خود به این روش کردند. در آغاز قرن گذشته، اولین لاک ناخن ساخته شد که از زرق و برق تشکیل شده بود، اما بیش از یک روز دوام نداشت.

در سال 1917، ابزاری در ایالات متحده آمریکا معرفی شد که به شما امکان می دهد تا به سرعت و بدون درد کوتیکول را بردارید. در همان زمان، سالن های مانیکور در شهرهای بزرگ آمریکا ظاهر شد، که بسیاری از زنان را از نیاز به نظم دادن به دستان خود نجات داد.

در سال 1925، بودجه نه تنها برای نقاشی ناخن، بلکه برای تمیز کردن آنها از لاک پوشش خود رنگ صورتی داشت و قرار بود روی قسمت مرکزی صفحه اعمال شود.

به لطف ژولیت مارلین زن فرانسوی در اواسط قرن بیستم، زنان توانستند صفحات ناخن آسیب دیده را با استفاده از قطعات پارچه ابریشمی یا کاغذ ترمیم کنند. در همان دوره، رنگها ظاهر شدند که امکان به دست آوردن سایه های مختلف لاک را فراهم می کرد.

در پایان قرن بیستم، زنان از پوشاندن ناخن های خود با لاک های چند رنگ خودداری کردند و شروع به تأکید بر طبیعی بودن کردند. تا به امروز، بسیاری از شیک پوشان از این قانون پیروی می کنند و به سلامت صفحات ناخن توجه زیادی دارند.

در نگاه اول به نظر می رسد که مانیکور یک روش معمول است و بنابراین سزاوار توجه خاصی نیست. با این حال، حقایقی وجود دارد که به ما اجازه می دهد به طور متفاوت به آن نگاه کنیم.

• در مصر باستان این عقیده وجود داشت که ناخن های بلند به شخص اجازه می داد با خدایان ارتباط برقرار کند. اما داشتن چنین صفحات ناخن نه تنها حق داشت که بداند. تن ناخن ها اجازه می دهد تا بر وضعیت تأکید کنند: هر چه رنگ روشن تر باشد، موقعیت فرد بالاتر است.
• در چین باستان، ناخن های رشد یافته نه تنها در زنان، بلکه در مردان نیز یافت می شد. اعتقاد بر این بود که هر چه صفحه ناخن نماینده جنس قوی تر باشد، شخصیت او شجاع تر است.

• مد برای رشد ناخن در کوچک انگشت از فرانسه برای ما آمده است. در قرن هفدهم، این روند در میان مردانی که هوش خود را از این طریق ابراز می کردند، موفقیت آمیز بود.
• مدهای شرقی قرن های گذشته ترجیح می دادند در زمان خود صرفه جویی کنند و بنابراین راهی برای رنگ آمیزی طولانی مدت بشقاب ها پیدا کردند. برای این کار رنگ مخصوصی به زیر پایه صفحات ناخن تزریق می شد که برای مدت طولانی ناخن ها را رنگ می کرد.
• صاحب بلندترین ناخن ها نلوین فیزل است که در یک ربع قرن موفق به رشد ناخن هایی به طول 9.5 متر شد.

برای اطلاعات بیشتر در مورد تاریخچه مانیکور، ویدیوی زیر را ببینید.