"ایست، صبر کن، تو زیبا هستی" - نمونه ای برای کار
انشا-تعمل در مورد موضوع: "ایست، صبر کن، تو زیبا هستی."
زندگی ما از چه چیزی تشکیل شده است - لحظات زیادی که در آنها متفاوت ترین احساسات را احساس می کنیم. یا شاید کل زندگی - و در مقایسه با ابدیت لحظه ای است، اگر به این فکر کنید که چند نسل از مردمی که قبل از ما زندگی می کردند سرنوشت خود را داشتند - افکار، آرزوها، حسرت ها و شادی ها.
چه زمانی می خواهید این لحظه را متوقف کنید؟
در زندگی هر فردی لحظاتی وجود دارد که مانند قهرمان تراژدی گوته، می‌خواهد فریاد بزند: "ایست، صبر کن، تو زیبا هستی." پس از همه، قلب از شادی واقعی لبریز می شود. چنین لحظاتی قیمتی ندارند و ما آنها را در کوچکترین جزئیات به عنوان حالتی از شادی و لذت خالص به یاد می آوریم.
- همه ما در زندگی اهداف کاملاً متفاوتی داریم و به روش خودمان برای خوشبختی تلاش می کنیم. بنابراین، هر کسی بهترین لحظات خود را دارد.
- شخصی خوشبختی را در حالتی "روی تاج موج" می بیند. چنین افرادی می خواهند زندگی خود را با رویدادها پر کنند - سفر، ورزش های شدید، قمار، جستجوی مداوم برای تجربیات و لذت های جدید. آیا می توان چنین لحظاتی را شادی نامید؟
- افرادی هستند که با هر یعنی دنبال محبوبیت و شهرت. فقط محبوبیت متفاوت است. شهرت یک نویسنده، هنرمند یا دانشمند مشهور را نمی‌توان با محبوبیت یک عجایب رسانه‌های اجتماعی مقایسه کرد.
- به عنوان مثال، شاهزاده بولکونسکی، قهرمان رمان تولستوی، رویای شهرت را در سر می پروراند. او با ترک همسرش به جنگ می رود و رویای بهره برداری ها را در سر می پروراند. او سربازان را به نبرد هدایت می کند و این لحظه است که دوست دارد متوقف شود و به یاد خود بماند. اما پس از نبرد، مرد مجروح که به آسمان آسترلیتز نگاه می کند، می فهمد که خود زندگی چقدر مهمتر است.
- هر خاطره ای از مردمی که جنگ را پشت سر گذاشتند و از میهن دفاع کردند، برای همیشه شادی پیروزی و تلخی از دست دادن عزیزان را با آنها باقی می ماند.
- در مدرن در جهان، موفقیت اغلب در ارزش های مادی است. چنین افرادی شغل، کسب قدرت، موقعیت اجتماعی بالا را در درجه اول قرار می دهند. لحظات خوش برای آنها شناخت برتری، ارتقاء تجارت، رونق است.
- در عین حال، تقریباً جایی برای احساسات و خواسته های صادقانه در روح باقی نمی ماند. حتی پس از رسیدن به رفاه مادی و احترام در جامعه، فرد ناگهان متوجه می شود که هیچ دوست واقعی در اطراف وجود ندارد، زمان و نیاز معنوی کافی برای برقراری ارتباط با عزیزان وجود ندارد و بیشتر چیزها، عزیز یا دلخواه، دیگر چیزی را به همراه ندارند. شادی و ارتباط با دیگران نادرست می شود و به مجموعه ای از عبارات پیش پا افتاده برای حمایت از مکالمه تبدیل می شود، زمانی که مردم به پاسخ های طرف مقابل اهمیت خاصی نمی دهند.
برای بسیاری، خوشبختی در عشق نهفته است.. این عشق است که مردم در طول زندگی خود به دنبال آن هستند. حتی یک احساس تقسیم نشده به عنوان قوی ترین و تکان دهنده ترین خاطره در خاطره می ماند. عشق تعیین کننده افکار و اعمال انسان، امیدها و ناامیدی های اوست. عشق متقابل که البته ابدی هم نیست، برای مردم خوشبختی واقعی است.
مضمون عشق، به هر طریقی، در تمام آثار ادبی آشکار شده است.
هدف بزرگ هر انسانی تحقق عشق است. عشق در دیگری نیست، بلکه در خود ماست و خود ما آن را در خود بیدار می کنیم. اما برای بیدار کردن او، این دیگری لازم است. جهان هستی تنها زمانی معنا پیدا می کند که ما کسی را داشته باشیم که احساسات خود را با او در میان بگذاریم. پائولو کوئلیو
فقط عشق والدین به فرزندانشان را می توان با احساس عشق رمانتیک مقایسه کرد. این احساس آنقدر قوی و بدون قید و شرط است که نمی توان آن را توضیح داد، آن را خود طبیعت گذاشته است. تولد فرزند، اولین لبخند، اولین کلمه، اولین قدم، شادترین لحظات زندگی یک پدر و مادر است. اولین ملاقات با یک نوزاد بومی همان لحظه ای است که می خواهید بی انتها به یاد آورید.
همه ما در لحظات مختلف زندگی احساس خوشبختی می کنیم. خوشبخت کسی است که این لحظه ها را مصنوعی خلق نمی کند، بلکه از چیزهای ساده شاد می شود - یک فنجان قهوه، یک بوسه هنگام ملاقات، لبخند یک کودک، خورشید بهاری.
بدترین چیز غم و اندوه و ناامیدی در زندگی است، زمانی که بخواهی یک روز، یک هفته، یک ماه زودتر بگذرد، که هیچ شادی در حال و آینده نباشد. برای احساس لذت زندگی، باید نگرش خود را نسبت به آن تغییر دهید. سرگرمی های خود را به خاطر بسپارید، کاری را که دوست دارید انجام دهید، بدانید که زندگی ارزش بزرگی است که نمی توان آن را هدر داد.
